Tags
Audrey Hepburn, Eurovisie Songfestival 2015, Issey Miyake, kleding, RTLLN, Trijntje Oosterhuis, Tycho Boeker
Tussentiet en tenten. Dat waren de twee belangrijkste modetrends die we gisteravond bij de eerste voorronde van het Eurovisie Songfestival 2015 te Wenen konden ontwaren. Een relatief korte hapsnap-analyse.
Het Eurovisielied Walk Along van Trijntje Oosterhuis vind ik prettig maar niet bijzonder; we hebben haar interessantere dingen horen zingen. Ook vond ik haar verder mooie zangtechniek niet overal even mooi, maar dat is persoonlijk, daar wil ik van af zijn. Europa wilde er helaas ook van af zijn. Dus zit Trijntje vanavond al op het Rembrandtplein bij Humberto aan tafel. Het liedje zal besproken worden, maar ja, het is zo’n loterij; je kunt nooit goed voorspellen wat dit jaar wel of niet scoort, dus over `ons’ lied heb ik verder niets te melden. Bij Humberto zal ongetwijfeld ook de kleding ter sprake komen. Tja. Nee. Sorry. Die was niet in de haak.
Onduidelijk slipje
Trijntjes op het laatst terzijde gelegde eerste keuze – de door Tycho Boeker ontworpen zwarte robe met de met glinstertjes ingelegde scheur over tussentiet, buik en navel – werd qua gewaagdheid ruimschoots overtroffen door het tussentiet-buik-navel-én-oksel-exposé van de Griekse zangeres, wier decolleté ook ravijndiep was, maar dan zonder calvinistische achterban op Twitter en Facebook. De kans bestaat dat ze in Griekenland hun diepe decolleté nóg te braafjes vonden, terwijl wij ons Trijntje hebben doen belanden in een vleermuispak, dan wel onduidelijke tentcreatie, en een aan het begin al weggetrokken lapje kant voor de ogen. (Iemand op Facebook: `Dat was haar slipje, toch?’)
Dan op de kuit poffende broekspijpen en een soort zwarte gymbergschoenen met klittenbandsluitingen. Praktisch. Als de bom valt, wil ik dat ensemble wel aan; het zag eruit alsof je er tijdens het heropbouwen van de beschaving na de Apocalyps in zou kunnen wonen en de aarde herbevolken tegelijk. Iemand anders op Facebook noemde het een `Roy Donders-Songpak.’ Dat lijkt me wat te veel eer voor de heer Donders, maar het moge duidelijk zijn; Trijntjes kledingkeuze viel, helaas, niet bij iedereen in de smaak.
Volgens mij zou de jumpsuit van Issey Miyake alleen werken als Trijntje er naaldhakken van hier tot Tokio bij had gedragen, én, bovenal, als ze fel uitgelicht was geweest zodat je had kunnen zien waar dat ding eigenlijk over gaat.
Toen La Oosterhuis bij de eerste repetitie nog de scheurjurk aanhad, vonden wat Europese Twitteraars dat ze er met dat kanten lapje voor de ogen uitzag als een `slutty widow.’ Oeps… Een soortgelijk kanten masker stond Audrey Hepburn in 1966 heel goed, maar zij had er geen diep decolleté bij, dat schijnt te schelen.
De achtergrondprojecties, belichting en cameravoering rond Trijntjes optreden vond ik verwarrend, onbevredigend. Ik zag het niet goed, of zo. Net zo onduidelijk als de outfit.
Quasi-kuntrie en Kwantumhallenstyling
Moldavië had een paar leermannen en politieagenten gestuurd, en voor de vorm een enkele leervrouw, en de leadzanger was een en al kippenborstnakend tussentepelgebied met zijn openhangende leren gilet. Verder slechts een ruige leren broek, een ruige leren pet en slap blond Timotei-haar. Het liedje, daar weet ik niets meer van. Iets met schokkende heupen en wie zegt dat de Village People dood zijn.
Estland deed de quasi-kuntrie gitaarsong, en het duo-in-profiel, en het amechtig-kijken-in-close-up van onze Ilse en Waylon van vorig jaar dunnetjes over. Mooie act, mooie belichting, als een film noir. En het lied was niet al te slecht. Ook hier een diepe V in een zwarte jumpsuit…
Dit jaar werd uw traditionele gezette dame met een dijk van een stem geleverd door Servië. De Servische zangeres had een prachtig popperig gezicht en als jurk de lila polyester glittergordijnen uit negenhonderdentien Barbie-villa’s. Nog lelijker geklede dansers – met tentcapes, zonder tentcapes – kwamen steeds aan beide kanten half voor haar staan, want dat kleedt zo af. Maar wat een mooi gezicht en een mooie bluesy stem had die vrouw, en aanstekelijk enthousiasme in dat middelmatige housedeuntje. Jammer van die Kwantumhallen-styling.
Rusland had een goed zingende jonge blonde vrouw gestuurd met ook al een naveldiep decolleté. Onvervalste tussentiet-city bij een juffrouw met een heel bescheiden boezem. Dat mocht sowieso de pret al niet drukken, maar ze had ook een paar stoute moedervlekken in de vlakke vallei van haar subtiel glooiende heuvels. Een tussentiets moedervlekje of twee doet wonderen voor elke cupmaat.
Lenteregen en wind
De roodharige Deense jongeman met gitaar was zó fris dat ik bij het kijken welhaast een nevel van fijne lenteregen op een zonnige meiochtend in mijn gezicht voelde sproeien. De wilde frisheid van limoenen, zeg maar. Ik heb fluks mijn gemoed gedept en ben onverstoorbaar verder blijven kijken, maar van het liedje is me niet veel bijgebleven. Ik meen dat het zo fruitig was als Deense rode bosvruchten besprenkeld met dauwdruppels en Bambi’s tranen.
De vals zingende dame uit Albanië stelde naast tussentiet ook middenrif tentoon, en had net als Trijntje een zwart soort jumpsuit met mini-Batmancape, maar dat laatste dan met glitters en een windmachine. Windmachine! Windmachine! Windmachine! Beyoncé kan het niet vaak genoeg zeggen. Albanië kwam, blies en mag met de kraaiende Batwoman naar de finale. Wat een opluchtend windje al niet vermag.
Kont-ster
Al met al veel boob dus dit jaar. Meer borstpartijen dan op een Picasso-tentoonstelling. Die fijne Trijntje had wat mij betreft gerust haar decolletéjurk met blote ster op de kont kunnen dragen, maar dat statige is misschien momenteel niet pakkend genoeg. De iets nonchalantere look van de voorgaande twee Nederlandse inzendingen vond ik wel leuk. Wat het tenue aangaat, moet je dat Songfestival qúásiserieus nemen, niet meer echt serieus. En dan moet je quasiserieusheid er ook al niet te gestileerd en bedacht uitzien. Hé, ik zeg niet dat het makkelijk is.
Van deze eerste voorronde vond ik alleen het lied van België opvallend. Hoewel het veel van Lorde’s hit Royal weghad en de act naar mijn smaak te anekdotisch was, vond ik de zanger erg goed en zijn lied wel spannend nieuw op een bekende manier. Misschien dat ik na de tweede voorronde aanstaande donderdag iets meer over de muziek te melden heb dan over de uitdossingen, maar misschien moet er dan eerst iets komen wat me muzikaal boeit.
Anders vind ik het al best vermakelijk zoals het nu is, hoor. Daar niet van.
Ik weet niet meer wie door is naar de finale, maar op de website van Eurovisie weten ze het wel. http://www.eurovision.tv/page/timeline
Tasio Ferrand © 20 mei 2015