De tranen van Conchita Wurst

Tags

commonlinnets, conchitawurst, esf14, eurovisiesongfestival2014, ilsedelange, muziek, televisie, waylon

Peace, freedom, unity – Conchita Wurst, winnaar van het Eurovisie Songfestival 2014

Conchita brengt ons ornithologisch onderonsje om
Enfin, het Eurovisie Songfestival was dit jaar weer heerlijk lelijk, en het technische aspect ervan oogverblindend mooi. De onderkoelde Nederlandse inzending kwam pas in de pompeusheid van het songfestijn tot haar recht, en The Common Linnets (Engels voor kneu of kneuter, een vinkachtige zangvogel, cue Birds van Anouk) waren erg mooi in beeld gebracht. Ilse en Waylon vraten de camera en elkaar, samen vraten ze Europa, Europa vrat hen, en daarmee kwamen ze net onder de bebaarde vrouw terecht. Hun lied Calm After The Storm is niet vernieuwend voor de popwereld, maar in het hilarisch hysterische Eurovisie Rariteitenkabinet was de bijdrage van Ilse en Waylon zo goed als de enige echte rariteit.

Conchita brengt ons dramatiek
Drama groter dan het leven zelf. Ik heb ervan genoten – enig masochisme is me niet vreemd – maar vond het niet verrassend dat het Songfestival gewonnen werd door de meest dramatische, seksueel diffuse, ‘schandaal’-veroorzakende act. Op de baard na, hebben we zoiets zestien jaar geleden al van de Israëlische transseksueel Dana International gezien. Dat geeft niet, voor een nieuwe generatie is de exotica ambiguës van Conchita Wurst nieuw en relevant. Toe te juichen, en zo, vooral omdat ook nu weer in de aanloop naar het evenement bleek dat onverdraagzaamheid een hardnekkig of misschien zelfs onuitroeibaar kruid is.

Conchita brengt ons diepgang
Het winnende lied vind ik mooie momenten hebben, en de Oostenrijkse Conchita is een technisch goede zanger en performer. De tekst van het nummer gaat over kracht, overleven, een nieuw begin maken, volgens de formule ‘universeel aansprekend en hoopgevend’. Rise Like A Phoenix kent aanzwellende instrumentatie, modulaties naar hogere tonen en lange emotionele uithalen, maar is het geheel uiteindelijk niet gewoon powerkitsch? Een Bond-tune van de tweede garnituur? Wenskaarten-emo-poëzie, hard longenklappend de microfoon in gepompt over een driedubbele laag clichéakkoorden? Snoeihard op de toppen van je vocale bereik een sloeber-Shirley Bassey-song blèren never goes out of style, zeg maar?

Conchita brengt ons diversiteit
Wie zou er toch vooral op de in jurk gehulde man gestemd hebben? Ik vermoed dat dat niet de huisvrouwen in Skopje en Wiesbaden of de anti-homo-officials in het Kremlin waren, als die al keken. Daarom heeft deze overwinning wel wat, alsof er een lange neus getrokken is naar de conservatieve en onverdraagzame elementen in de Europese samenleving. Het zou echter nog meer hebben gehad als Fraulein Wurst niet de hele puntentelling door had zitten snotteren als een, eh… wijf.

Conchita brengt ons esthetiek
Daar zat hij, als de lelijke stiefzuster die Assepoester had omgelegd en vervolgens de goede fee met een paar vuistslagen had gedwongen voor hém een koets en baljurk tevoorschijn te toveren. De lens gebeukte fee had er met de pet naar gegooid en de knokige jongeling met een polyester feestwinkelpruik en dito ogende jurk naar het bal van Prins Europa gestuurd.

Ongelovig starend naar het scorebord, zat hij daar niet trots ontroerd te winnen als een kick-ass survivor, maar krokodillentranen te grienen als een klein meisje met een snottebel in haar nauwkeurig gecoiffeerde gezichtsbeharing, alsof hij voor zijn verjaardag de verkeerde Barbie had gekregen. Iemand had hem een klap moeten geven.

Je zou toch denken dat modesnobs, hipstergays en trans-emo’s aller landen hem zouden hebben afgestraft voor goedkoop ornaat en dubieuze sentimentaliteit, hoe beeldig de wenkbrauwen ook geplukt waren. Maar oké, het dramatische statement en de hype waren doorslaggevend, en zo voldoet het Songfestival weer helemaal aan het beeld dat we er allemaal van hebben, zorgvuldig geregisseerde glycerinetraan en al.

Conchita brengt ons Wurst
Dan toch liever Dana International, die, in plaats van met natte ogen de camera op te zoeken, na de puntentelling Europa gewoon liet wachten om doodleuk even een andere jurk aan te gaan trekken – belangrijke zaken eerst. Dana hing de onberispelijke en nederige maar krachtige en als vanzelfsprekend winnende trans-discodiva uit, dat spreekt me meer aan dan het larmoyante zwijgende-filmdrama van Conchita. Zijn betraande ik-doe-het-voor-ons-onderdrukten-sentiment is relatief goed bedoelde maar slappe en ietwat morsige eenheids-wurst waarvan ik per jaar maar één hap blief.

Maar hé, ik ben helemaal voor peace, freedom and unstoppable unity, dus ga d’rvoor, meid. May the Wurst be with you.

Tasio Ferrand © 12 mei 2014

[Dit artikel verscheen eerder op Nogal Irritant, 12 mei 2014]

Advertenties

Kroost, kruis en eieren; kinderen van BN’ers

Tags

#media, BNers, Pasen, roem, televisie

Dochter van… Zoon van…
Zaterdagochtend vroeg zap ik langs de herhaling van een soort gezellig zondagmiddagprogram op RTL4, en ik zie daar aanschuiven ene Daniëlle O., de dochter van zangeres / actrice Willeke A. – die op haar beurt de dochter is van Jordaan-zanger Willy A., en ook de moeder van presentator / acteur Johnny de M., wiens vader zoals bekend tv-producent John de M. is. – maar dat terzijde.

Goed, Daniëlle O. schuift dus aan op tv. Zij is, hoor ik al gauw, getrouwd met ex-voetballer en huidig voetbalcoach John van ‘t S. en ze doet aan yoga, ‘chanten’ en nog iets waar patchoeliwierook, paisleyprints, lotusbloemen en lotushoudingen bij komen kijken. Maar wat komt die Daniëlle toch raar over, zeg. Weet werkelijk niet één zin fatsoenlijk te formuleren, nee, écht, niet één. Niet één, zeg ik! Ze lijkt totaal niet nagedacht te hebben over wat ze over haar onlangs uitgebrachte cd met meditatiemantra’s moet zeggen. En ze kan niet zingen. Die mantra-cd van haar ga ik dus niet kopen, want bij haar ‘gechant’ in het Sanskriet… vind ik echt de innerlijke vrede niet.

Aan die gezellige studiotafel zit ook Jada B., de ongeveer 12-jarige dochter van zanger Marco B. en ex-Rad van Fortuin-letter-omdraaister Leontine B.-R. Jada heeft de stem van een schattig zwart tekenfilmmeisje ingesproken, naast ex-advocaat en huidig mediapersoonlijkheid / presentator, en nu dus ook stemacteur, Bram M. (jawel, de zoon van advocaat Max M. sr.) Verder heeft Jada B. een singletje uitgebracht, dat ze met professioneel elan playbackt in de knusse tv-studio. Vind ik ook al niet geweldig. Het lieve kind lijkt nu net de schoonheid van haar paps en het talent van haar mams geërfd te hebben, en dat is in dit geval enigszins jammer… Maar, ze is jong en al rijk en bekend, dus het zou nog best wat kunnen worden, hoewel ik, zeg maar, niet tot haar doelgroep zal behoren.

Het fils de-verschijnsel
Het begint erop te lijken dat nu ook in Nederland dat fils de-verschijnsel echt goed aan het doorpakken is. Fils de (zonen / kinderen / nageslacht van… Spreek uit: ‘Fies de’) is in Frankrijk de staande uitdrukking ter aanduiding van mensen die soms iets en soms niets kunnen, maar vooral beroemd, bekend of berucht zijn omdat hun ouders dat zijn. Nu hebben we in Nederland natuurlijk al een tijdje, par exemple, het nageslacht van acteur / schilder Jeroen K. her en der presenterend, acterend, schilderend en kunst-besprekend in beeld, maar in onze almaar verder mediatiserende samenleving lijken er almaar meer kinderen van beroemde mensen ook beroemd te (willen) worden of ‘iets met media’ te (willen) doen. Dat wordt weleens ietwat zuchtopwekkend, vooral wanneer je het idee krijgt dat ze zonder de roem van hun ouders slechts met moeite, of geen, voet tussen de deur van de artiesteningang zouden hebben gekregen, de werkelijke talenten uiteraard daargelaten.

Een pimpelpaars eitje en praline-paashaas
Vindt u me hard dit paasweekeinde? Ach, er zijn mensen en halfgoden aan het kruis gestorven, dat is pas hard, en toch tikt men in deze tijd vrolijk een pimpelpaars eitje, eet men praline-paashazen en hangt men pluizenkuikentjes in een dode tak vol chocoladefantasie-eieren van AH (jawel, de zoon van AH). En als de fils de God al aan het kruis genageld werd omdat men het irritant vond dat hij teerde op de roem en macht van zijn vermeende vader (jawel, die in de hemel zijt), zie ik niet in waarom er niet, júíst met Pasen, minstens een kritisch nootje gekraakt mag worden over het ambitieuze kroost van BN’ers. Ze moeten er maar aan wennen dat hoge bomen veel wind vangen, of gebruikt worden om kruizen en hard in hun gezicht dichtvallende toneeldeuren van te maken.

Zalige wederopstandingsdingen allemaal!

Anastasio (van anastasis, Grieks voor ‘wederopstanding’, hoewel ik alleen ‘Opstandi(n)g’ heet.)

Tasio Ferrand © april / mei 2014

[Dit artikel verscheen eerder op Nogal Irritant, 20 april 2014]

Dan eten ze toch het Droomboek?

Tags

#denieuweboekhandel, armoede, cake, droomboek, marieantoinette, moniqueburger

Kirsten Dunst in de film Marie Antoinette (2006)

[Facebook, 15 september 2013]

Ongewassen, uitgezakt en kreupel
Mocht u besluiten het gratis Droomboek bij de boekhandel te gaan ophalen, dan adviseer ik u om u goed te soigneren, met twee woorden te spreken, ook een écht literair werk te kopen en bovenal de sociale verhoudingen in acht te nemen. Anders wordt u wellicht geschaard onder het soort armlastige volk dat Monique Burger, eigenaresse van De Nieuwe Boekhandel te Amsterdam, in haar column Droomboek maakt armoede zichtbaar, op de website boekblad.nl zo, eh… uitvoerig en beeldend omschrijft als ‘ongeschoren, ongewassen, ongekamd, dik, uitgezakt, kreupel, rotte tanden, stinkend, met looprekken en hulpmiddelen die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gezien, ruw, onbeleefd, nauwelijks pratend (…) totaal gespeend van enig gevoel voor sociale verhoudingen of omgangsregels.’

Fatsoenlijk en besmuikt
Geruststellend genoeg neemt de boekenwinkeleigenaresse het de ongekamden en uitgezakten niet kwalijk dat ze hun exemplaar van het Droomboek komen ‘opeisen’. Nee, het is niet hun ‘greediness’ (hebberigheid, inhaligheid) die haar choqueert, maar hun onfatsoenlijkheid. Doorgaans heeft ze namelijk, ‘gelukkig’, een ‘fatsoenlijke’ clientèle, die ze ‘gecreëerd’ heeft door haar ‘pin-onlybeleid’. Echter, slechts een klein percentage van hen kwam het Droomboek afhalen, en dat deden ze, zo te lezen, enigszins besmuikt. Daarnaast kochten ze, zoals het fatsoenlijke lui betaamt, ook échte boeken, terwijl de kreupelen en andere marginalen met ‘verbeten’ gezichten enkel voor hun gratis boek kwamen.

Ver-van-mijn-bed-Afrikaantje
Dat was dus schrikken voor mevrouw Burger, die vermoedelijk tot nu toe met oogkleppen op in een hoger gelegen universum leefde waar ze geen weet had van armoede en een lagere sociale klasse. Dan komt ze toch niet vaak genoeg haar boekenwinkel uit, lijkt me, of ze leest niet genoeg, of alleen maar hoge literatuur over welgestelde mensen en hun welgestelde-mensenproblemen, en misschien een enkele modieuze prijswinnende roman over een zielig ver-van-mijn-bed-Afrikaantje, of zo.

Rondscharrelen bij Lidl
Er is niets mis met het constateren van armoede, of het vaststellen en beschrijven van het contrast tussen arm en rijk, maar Monique Burger doet in haar column beide dingen op een hautaine en tenenkrommend neerbuigende toon. Het komt hypocriet over dat ze haar stukje overgiet met een quasi-sociaal-betrokken sausje, en vervolgens zinnen schrijft die druipen van dedain over de ‘armen’ die haar nering betreden. Burger zegt in een latere reactie het ‘heel erg’ te vinden dat ‘armoede mensen zo in hun waardigheid aantast’, maar over hun waardigheid lijkt ze zich niet druk te maken wanneer ze zonder enige gêne vertelt hen in het keukentje van haar winkel te hebben staan uitlachen, of wanneer ze armen in het algemeen op een hoop gooit met hoeren, junks en alcoholisten die bij Dirk of Lidl ‘rondscharrelen’. Weten we dat ook weer: wie boodschappen doet bij de goedkoopste supermarkten is een scharrelaar. Niets onwaardigs aan die beschrijving, toch?

Een deemoedige Burger
Uit haar reactie op de commotie rond haar column valt af te leiden dat Monique Burger totaal niet begrijpt waarom haar tekst zo veel weerstand oproept. Ze bedoelde het immers goed, en het unieke inkijkje op al die armoede heeft haar geleerd, zo schrijft ze in haar stukje, om ‘deemoedig’ te zijn. Dat blijkt echter niet uit haar denigrerende beschrijving van het nieuwe publiek in haar winkel. In haar latere reactie zegt ze zich gelukkig te prijzen dat ze ‘een rol heeft in iets wat mensen graag willen’ (het Droomboek), maar het tegendeel lijkt waarschijnlijker wanneer ze meldt er ‘niet rouwig’ om te zijn dat haar winkel normaliter niet bezocht wordt door armen…

Cake en wellevendheid
Mevrouw Burger doet me denken aan de wereldvreemde prinses die in het boek Confessions van Jean-Jacques Rousseau de armen adviseert om cake te eten wanneer ze aangeven geen brood meer te hebben^[1]. De Franse edelen werden uiteindelijk onthoofd voor hun wereldvreemdheid, de eigenaresse van De Nieuwe Boekhandel komt er nog goed van af; het verontwaardigde volk heeft slechts haar winkel beklad met leuzen als ‘Verboden voor armen’.

Het bekladden van winkels en het ontketenen van (internet)hetzes jegens wie dan ook lijken me niet wenselijk. Ook moeten we wereldvreemde brabbelaars niet te snel beschuldigen van snobisme of elitarisme, maar we mogen wel vraagtekens zetten bij tegenstrijdigheden in hun uitingen van betrokkenheid en bezwaar maken wanneer we vinden dat hun toon ten aanzien van mensen die het, zogenaamd, minder getroffen hebben neerbuigend of onsympathiek is, ook als ze het niet zo bedoelden. Een weldenkend mens zou zich daarbij kunnen afvragen of ook compassie, coulance en discretie niet horen bij de wellevendheid die mevrouw Burger zo hoog in het vaandel schijnt te hebben staan, maar je dat hardop afvragen zou misschien vlerkerig zijn, en een veronachtzaming van de sociale verhoudingen bovendien.

Tasio Ferrand, 15 september 2013.

[1] De uitspraak ‘Qu’ils mangent de la brioche’ (Let them eat cake, dan eten ze toch cake?) wordt vaak toegeschreven aan de Franse Koningin Marie Antoinette (1755 – 1793), vrouw van Koning Lodewijk XVI. Het citaat verscheen echter voor het eerst in Confessions, de autobiografie van de Zwitser Jean-Jacques Rousseau (1712 – 1778), die, hoewel voltooid in 1769 en pas uitgegeven in 1782, het leven van Rousseau tot 1765 beschrijft. In 1765 was Marie Antoinette d’Autriche pas 10 jaar oud en woonachtig in haar geboorteland Oostenrijk. De beroemde uitspraak wordt in het boek van Rousseau door een niet bij naam genoemde ‘grande princesse’ gebezigd, maar die prinses kan niet Marie Antoinette zijn, die bovendien destijds nog geen prinses was, maar een aartshertogin. Er is ook nergens opgetekend dat Marie Antoinette de cake-quote later in haar leven in de mond heeft genomen, maar aangezien ze in haar tijd als koningin door haar exorbitante uitgavenpatroon de bijnaam Madame Déficit (Mevrouw Staatsschuld) verwierf, is het wellicht niet verwonderlijk dat het citaat met haar geassocieerd wordt.

Copyright 2013, Tasio Ferrand

Heleen Mees gearresteerd

Tags

#arrestatie, #heleenmees, #stalking, #willembuiter

Heleen Mees

[Facebook, 3 juli 2013]

Achtervolgen en lastigvallen
Volgens het dagblad New York Daily News is de Nederlandse econoom, voormalig professor aan de Universiteit van New York, publicist en ‘een van de aanjagers van de derde feministische golf’ Heleen Mees op dinsdag 2 juli 2013 in New York opgepakt en gevangengezet op verdenking van stalking and harassment (hinderlijk achtervolgen en lastigvallen). Mees schijnt een relatie te hebben gehad met de mede-Nederlander Willem Buiter, hoofdeconoom van de Amerikaanse bank Citigroup. Volgens New York Daily News heeft ze hem in twee jaar tijd meer dan duizend e-mails en een onbekend aantal scabreuze foto’s gestuurd, alsmede een foto van dode vogels. Sommige van haar mails hadden een duistere toon (‘Hoop dat je vliegtuig uit de lucht valt’), en ze heeft al een gerechtelijk contactverbod opgelegd gekregen. The looney stalker (de gestoorde stalker) is de koosnaam die het New Yorkse dagblad in de gauwigheid voor haar heeft verzonnen.

Liefde en lust
Verbaast me niet echt, past wel bij haar, dacht ik toen ik het bericht vanmorgen in het Facebook-nieuwsoverzicht van vriendin en journaliste Eline Ronner tegenkwam. Ik mag Heleen Mees namelijk best, maar ze komt op mij altijd ietwat, laten we zeggen, verbeten over. Aan de andere kant verbaasde het me toch dat een feministe als zij zo rond een man zou lopen dweilen, ook al heb ik geleerd dat in deze wereld het een het ander nooit helemaal hoeft uit te sluiten, zeker niet waar het om liefde en lust gaat, heb ik vernomen…

Liefde… het zal wat, maar lust was er zo te lezen zeker wel. Na eerst met een mok jasmijnthee de rode-oortjes-details tot me genomen te hebben, werd ik in beslag genomen door mijn berekening van het aantal e-mails dat je per dag moet sturen om de duizend e-mails in twee jaar te halen (1,36. Mwah). Daarna kwam ik, alweer via de diepgravende Eline Ronner, bij een openbaar rechtbankdocument op de website van het New York Criminal Court, waar te lezen staat dat de borgsom van Mees op vijfduizend dollar is gesteld. Dat was een dag later nog niet betaald, en dus zit ze nog steeds in het New Yorks gevang.

Vogels en konijnen
Vijfduizend dollar maar? Dat trekt iemand als Heleen Mees toch zeker gewoon even uit haar kousenband? Ze werkt toch? En gelukkig maar, zo blijkt maar weer. Of geeft ze dat geld liever uit aan een helikopter om straks boven Willems huis te gaan hangen? Ook dat zou me niet verbazen, want, zoals vriendin Eline R. op Facebook al schreef: ‘Ze gaat op ieder vlak grondig te werk. Dat moet ik haar nageven.’

Willem Buiter

Het drong pas later tot me door dat Willem, kennelijk zonder in zichtbaar zweet uit te breken, die verhitte relatie met Heleen er gewoon naast zijn drukke baan en huwelijkse staat en bloedjes van kinderen bij deed. Tss… Ik vroeg me meteen af of zijn bloedjes vogeltjes hielden in plaats van konijntjes; dat zou de foto van dode vogels, hem toegestuurd door een vrouw met de naam Mees, potentieel een beklemmende dubbele lading geven. Alsof het allemaal nog niet Glenn Close in Fatal Attraction genoeg was…

Goede vervanging van GTST tijdens hun zomerstop, hoor, dit. Met nu al de beste cliffhanger van het seizoen. Cue Anouk: ♫ Birds falling down the… ♫

Tasio Ferrand © 3 juli 2013, Facebook

De tampon van Heleen van Royen

Tags

#dwdd, #heleenvanroyen, #letterkundigmuseum, #literatuur, #media, #selfies, #tampon, expositie

Selfmade – De selfies, inclusief de tamponfoto, van Heleen van Royen zijn te zien in het Letterkundig Museum in Den Haag

Glorie
Vijftien minuten lang ging het over Heleen van R. De succesvolle romanschrijfster was te gast bij De Wereld Draait Door omdat er in het Letterkundig Museum een expositie van haar selfies te zien is, want volgens Het Letterkundig zijn die telefoonzelfportretten, eh… iets met ‘krachtig, rauw en kwetsbaar’, of zo. Vijftien glorieuze minuten waarin we getrakteerd werden op een liberale selectie van door Heleen gemaakte foto’s van Heleens gezicht, borsten, billen, kat, oksels, en ook, daar was hij dan eindelijk, een foto van Heleens vagina waar een tampon uit getrokken wordt. Mijn leven was compleet. En dat al om tien over halfacht op een woensdagavond.

Omissie
Heleen had haar blasé gezicht geoefend, dat zag je zo. Met een onaangedane, alledaagse blik in de ogen keek ze op naar enorme projecties van haar lichaamsdelen op de muren van de studio. Wat is er ook ongewoon aan een foto van een vrouw met sperma in heur haar? Het internet staat er vol mee. O ja, het was in dit geval wel een beetje ongewoon omdat het het haar van een schrijfster betrof. Van wie de sperma was, werd niet vermeld. Vind ik een omissie. De spermaleverancier had er nadruppelend en net zo trots als Heleen bij moeten staan. Op de foto, bedoel ik, want ik begrijp dat zoiets in de tv-studio moeilijk te reconstrueren is, hoewel Heleen ook vast daar wel voor te porren was geweest. De redactie van het programma heeft hier een kans laten liggen.

Afijn, de samenstellers van de museumexpositie deden hun best om niet over te komen als dat kwijlende typetje van Kees van Kooten met die smoezelige lange jas, maar als kunstschatbewaarders, en Heleen zei dat ze sperma zo mooi, zo natuurlijk vindt. Uiteraard een prima reden om na een hitsig intermezzo met je minnaar, te gaan poseren met op je lichaam de plakkerige blijken van zijn passie, en dat te delen met de wereld. Je bent auteur of je bent het niet.

Sap
Het Letterkundig Museum, wat is dat eigenlijk voor clubje, vroeg ik me algauw af. Ik wil mijn neefjes van zeven en tien iets over literatuur bijbrengen, en het lijkt me een heerlijk uitje, het Letterkundig Museum, het literair-historisch geweten van Nederland, die zelfbenoemde thermometer van de tijdgeest. Zullen ze er een kinderliteratuurhoek hebben waar je een Dolfje Weerwolfje- of Wiplala-kleurplaat kunt krijgen? Met een beetje geluk komen we langs de spermafoto, de tietenkiekjes en de beaver shot met tampon van Heleen. En maar hopen dat de jochies geen literatuurtrauma oplopen. Hadden ze nu maar eerst het rijkelijk met Heleen-selfies geïllustreerde tv-interview met Heleen gezien, maar helaas, dat begon nét toen ze hun pyjamaatjes moesten gaan aantrekken. Ik zal hun dus zelf moeten uitleggen wat de sappen, tieten, tampondoos en het oeuvre van Heleen met literatuur te maken hebben. Maar kijk, voor mij is dit niets nieuws, en mijn neefjes groeien op in een tijd van ongebreidelde ijdelheid, aandachtzucht, selfie-manie, commercie en internetsperma, ze gaan vast goed om met de alomtegenwoordige zaad- en aandachthonger. Daar hou ik me maar aan vast.

Angst
Had ik gisteravond na de uitzending nog de kinderachtige neiging mijn ogen met bleek en twee oude tandenborstels te gaan schrobben, vandaag ben ik, met dank aan Heleens bebloede tampon, een ander mens. Mijn begrip van en voor Heleen is gegroeid. Ik snap haar angst voor ouderdom, voor de dood, voor vergetelheid, voor het mislopen of kwijtraken van schoonheid, passie, succes. Die angst is geen van ons allen vreemd. Kutfoto’s exposeren is een van Heleens manieren om haar angsten te bezweren, en schaamte is daarbij het enige taboe. We kunnen misschien wel wat leren van haar moed, en er zijn wel viezere dingen op tv dan de tampon van een romancière. Heleen en Het Letterkundig hebben in ieder geval mij al op het idee gebracht eens te gaan kijken wat ik zelf zoal kan met een telefooncamera in de badkamer. Compositie met haar, sperma en tampon. Ik moet en zal mijn angsten bezweren, en bovenal mijn werk in het Letterkundig Museum krijgen, al moet ik er eerst een geil boek voor schrijven. Geen zorgen, ik hoef niet eens een goed boek te leveren, heb ik begrepen, als mijn selfies maar sappig zijn.

Tasio Ferrand © 15 mei 2014

[Dit artikel verscheen op 15 mei 2014 op Nogal Irritant]