Tags
commonlinnets, conchitawurst, esf14, eurovisiesongfestival2014, ilsedelange, muziek, televisie, waylon
Conchita brengt ons ornithologisch onderonsje om
Enfin, het Eurovisie Songfestival was dit jaar weer heerlijk lelijk, en het technische aspect ervan oogverblindend mooi. De onderkoelde Nederlandse inzending kwam pas in de pompeusheid van het songfestijn tot haar recht, en The Common Linnets (Engels voor kneu of kneuter, een vinkachtige zangvogel, cue Birds van Anouk) waren erg mooi in beeld gebracht. Ilse en Waylon vraten de camera en elkaar, samen vraten ze Europa, Europa vrat hen, en daarmee kwamen ze net onder de bebaarde vrouw terecht. Hun lied Calm After The Storm is niet vernieuwend voor de popwereld, maar in het hilarisch hysterische Eurovisie Rariteitenkabinet was de bijdrage van Ilse en Waylon zo goed als de enige echte rariteit.
Conchita brengt ons dramatiek
Drama groter dan het leven zelf. Ik heb ervan genoten – enig masochisme is me niet vreemd – maar vond het niet verrassend dat het Songfestival gewonnen werd door de meest dramatische, seksueel diffuse, ‘schandaal’-veroorzakende act. Op de baard na, hebben we zoiets zestien jaar geleden al van de Israëlische transseksueel Dana International gezien. Dat geeft niet, voor een nieuwe generatie is de exotica ambiguës van Conchita Wurst nieuw en relevant. Toe te juichen, en zo, vooral omdat ook nu weer in de aanloop naar het evenement bleek dat onverdraagzaamheid een hardnekkig of misschien zelfs onuitroeibaar kruid is.
Conchita brengt ons diepgang
Het winnende lied vind ik mooie momenten hebben, en de Oostenrijkse Conchita is een technisch goede zanger en performer. De tekst van het nummer gaat over kracht, overleven, een nieuw begin maken, volgens de formule ‘universeel aansprekend en hoopgevend’. Rise Like A Phoenix kent aanzwellende instrumentatie, modulaties naar hogere tonen en lange emotionele uithalen, maar is het geheel uiteindelijk niet gewoon powerkitsch? Een Bond-tune van de tweede garnituur? Wenskaarten-emo-poëzie, hard longenklappend de microfoon in gepompt over een driedubbele laag clichéakkoorden? Snoeihard op de toppen van je vocale bereik een sloeber-Shirley Bassey-song blèren never goes out of style, zeg maar?
Conchita brengt ons diversiteit
Wie zou er toch vooral op de in jurk gehulde man gestemd hebben? Ik vermoed dat dat niet de huisvrouwen in Skopje en Wiesbaden of de anti-homo-officials in het Kremlin waren, als die al keken. Daarom heeft deze overwinning wel wat, alsof er een lange neus getrokken is naar de conservatieve en onverdraagzame elementen in de Europese samenleving. Het zou echter nog meer hebben gehad als Fraulein Wurst niet de hele puntentelling door had zitten snotteren als een, eh… wijf.
Conchita brengt ons esthetiek
Daar zat hij, als de lelijke stiefzuster die Assepoester had omgelegd en vervolgens de goede fee met een paar vuistslagen had gedwongen voor hém een koets en baljurk tevoorschijn te toveren. De lens gebeukte fee had er met de pet naar gegooid en de knokige jongeling met een polyester feestwinkelpruik en dito ogende jurk naar het bal van Prins Europa gestuurd.
Ongelovig starend naar het scorebord, zat hij daar niet trots ontroerd te winnen als een kick-ass survivor, maar krokodillentranen te grienen als een klein meisje met een snottebel in haar nauwkeurig gecoiffeerde gezichtsbeharing, alsof hij voor zijn verjaardag de verkeerde Barbie had gekregen. Iemand had hem een klap moeten geven.
Je zou toch denken dat modesnobs, hipstergays en trans-emo’s aller landen hem zouden hebben afgestraft voor goedkoop ornaat en dubieuze sentimentaliteit, hoe beeldig de wenkbrauwen ook geplukt waren. Maar oké, het dramatische statement en de hype waren doorslaggevend, en zo voldoet het Songfestival weer helemaal aan het beeld dat we er allemaal van hebben, zorgvuldig geregisseerde glycerinetraan en al.
Conchita brengt ons Wurst
Dan toch liever Dana International, die, in plaats van met natte ogen de camera op te zoeken, na de puntentelling Europa gewoon liet wachten om doodleuk even een andere jurk aan te gaan trekken – belangrijke zaken eerst. Dana hing de onberispelijke en nederige maar krachtige en als vanzelfsprekend winnende trans-discodiva uit, dat spreekt me meer aan dan het larmoyante zwijgende-filmdrama van Conchita. Zijn betraande ik-doe-het-voor-ons-onderdrukten-sentiment is relatief goed bedoelde maar slappe en ietwat morsige eenheids-wurst waarvan ik per jaar maar één hap blief.
Maar hé, ik ben helemaal voor peace, freedom and unstoppable unity, dus ga d’rvoor, meid. May the Wurst be with you.
Tasio Ferrand © 12 mei 2014
[Dit artikel verscheen eerder op Nogal Irritant, 12 mei 2014]