Tags

, , , , , , ,

Bram vertelde op tv aan Jeroen dat zijn vriendin hem het lied That’s Life van Frank Sinatra had laten horen. Hij had de tekst geanalyseerd en besloten het deuntje op 21 april te laten afspelen bij zijn entree in de persconferentieruimte, alwaar hij kwam aankondigen dat hij de leider van een of andere relatief nieuwe politieke partij is geworden.

Frank Sinatra I'm Back Baby (groot formaat)

Back on top
Hoe pompeus, was het eerste wat er bij me opkwam toen ik onder de beelden van de binnenschrijdende Bram-met-de-minzame-glimlach Sinatra hoorde zingen: `…When I’m back on top, back on top in June.’ En daarmee wist ik in april al, en nog voordat Bram een woord had gesproken, dat hij, de uit het advocatenregister geschrapte en door de Belastingdienst gekastijde ex-advocaat, na zijn `harde val’ in ieder geval geen bescheidenheid op de bodem van zijn toch echt zelf gegraven beerput had gevonden. Nee, Bram probeert dan wel over te komen alsof hij uit nederige dienstbaarheid handelt, maar alleen al door zijn keuze voor dat Sinatra-lied, lijken zijn beweegredenen eerder op bitterheid gebaseerd. Zijn entree in de politiek lijkt een wraakactie op de Orde van Advocaten, de media en alle anderen die het hebben gewaagd hem in twijfel te trekken of te bekritiseren of, godbetert, allebei.

`Van “de zoon van,” naar de Olympus, naar de goot, en nu sta ik hier,’ zei Bram in zijn perstoespraak over zichzelf. De Olympus nog wel. En de goot ook. Ik moest een beetje grinniken om de dramatiek en vermoed zomaar dat Bram zelfs op zijn diepste punt nog geen stoeprand, laat staan goot, écht van dichtbij heeft gezien, maar niets is onmogelijk.

Overigens, het tweede wat ik dacht was: Nee, hè, alweer een leuk lied verknald met een door mij ongewenste associatie. Ach, daar krabbel ik wel weer bovenop, dus dat terzijde.

Ramptoerisme
`O, hoe verrassend,’ schreef ik die avond op Facebook tijdens het televisiegesprek van Jeroen Pauw met de nieuwbakken politicus, `Blozend Boos Brammetje gaat nu al ruzie maken met, en zich ergeren aan, zijn gesprekspartner. Dat belooft wat voor de politiek. Zucht. Ik voel me net een ramptoerist; het tafereel is gruwelijk om te zien, maar ik kan maar moeilijk wegkijken…’

Brams bijna constant geagiteerde, verdedigende en pedant corrigerende kibbeltoon sprak, wat mij betreft wederom, boekdelen en bevestigde mijn eerste vermoeden dat er zich in de voormalige advocaat een bloedige strijd afspeelt tussen rancune en koppige onbescheidenheid.

Ondertussen schreven andere mensen op sociale media dat het wel goed was dat er nog een partij op rechts kwam, omdat volgens hen daarmee de kiezersopbrengst per rechtse partij kleiner zou worden. Tja, die versplintering zou inderdaad kunnen plaatsvinden, maar lopen we dan tevens niet nog meer kans op een coalitie van uitsluitend hardvochtige rechtse hansworsten, schijnheilige hypocrieten en poppenkastpolitici à la Boos Brammetje, Blondje Bokkenpruik, Heldhaftige Hero de oud-diender en hoe de cartooneske aandachtzuigers dit seizoen allemaal ook mogen heten?

Van A tot M
Want Nederland is in veel opzichten lang niet zo vooruitstrevend en vrijzinnig als we vaak denken, of als het vaak pretendeert te zijn, en er zijn nog te veel bozige Nederlanders erg snel onder de indruk van uiterlijke schijn en proletenpraat. Daarbij lijkt men in dit selfie-tijdperk maar al te graag te vergeten dat ijdelheid – voor zover men ijdelheid überhaupt nog herkent – verblindend kan werken, en dan met name de op een wankel zelfbeeld gebaseerde variant. Ik presenteer u bewijsstukken A tot en met M. De A van Abraham en de M van pff, ik heb niet eens zin om op te zoeken hoe die achternaam ook alweer precies gespeld wordt.

Nu ben ik niet bang om toe te geven, voordat iemand anders het zegt, dat ook ik wel bekend ben met enige pompeusheid, pedanterie, rancune, koppigheid en ijdelheid – wie niet? – maar ik ben geen politicus en ik kan gerust zeggen dat ik veel, soms té veel, aan zelfreflectie en zelfspot doe. Dat scheelt enorm, kan ik u vertellen, maar die relatieve wijsheid is waarschijnlijk niet aan Boze Bram c.s. besteed.

Symptoom
Toch, over uiterlijk en schijn gesproken, is er iets aan Bram – naast natuurlijk de fascinerende dreiging van een uitbarsting die we ook van bijvoorbeeld voetbalcoach Louis van Gaal kennen – iets dat mijn aandacht tot vervelens toe blijft vasthouden: het hinderlijke knipperen en knijpen met zijn ogen.

Deze aandoening (zo mag het worden genoemd) wordt door medisch specialisten gezien als een teken of uiting van (onderdrukte) frustraties, (onderhuidse) spanningen en / of angsten en is in extreme vorm ook een symptoom van het Syndroom van Gilles de la Tourette. De nieuwe voorman van de nieuwe politieke partij komt met zijn ongedurigheid en zijn onwillekeurig wild knipperende ogen op mij nog altijd over als een vat nervositeit dat continu op het punt van razen, tieren en ontploffen staat. Ik zal dus eventueel pas geneigd zijn te geloven dat Bram, zoals hij beweert, `klaar is voor de politiek’ en `bevrijd is van de angst om bla bla bla’ als hij minstens dat steeds erger wordende knipperen en knijpen met die ogen eens onder controle krijgt. Dan rest echter nog de verbeten trek rond zijn mond…

Bitterheid, uw naam moet wel Bram zijn. Scepsis, de uwe zal voorlopig nog wel even Tasio blijven.

Ondanks mijn angst voor makkelijk te beïnvloeden kiezers, voorspel ik een nieuw gepruts van Bram, gelardeerd met veel verongelijkt gestampvoet en gevolgd door, vroeg of laat, alweer een mislukking. En achteraf een van weinig zelfinzicht getuigend vingerwijzen naar collega-politici, de kiezers, de Orde van Advocaten, de Belastingdienst, Frank Sinatra, de media in het bijzonder en het universum in het algemeen.

Ik heb de popcorn al klaarstaan.

Tasio Ferrand © 22 april 2015